Bloedonderzoek en beeldvormende methoden worden gebruikt bij het diagnoseproces van alvleesklierkanker, dat algemeen bekend staat als een gevaarlijke vorm van kanker die zich verraderlijk manifesteert. Hoewel deze methoden van patiënt tot patiënt kunnen verschillen, kunnen ze samen met andere diagnostische hulpmiddelen worden toegepast. De meest beslissende tests in de diagnoseprocessen van alvleesklierkanker zijn meestal bloedonderzoeken.
Sommige markers in de bloedwaarden van personen met deze ziekte, dat wil zeggen pancreaskanker, die zich op een uiterst verraderlijke en asymptomatische manier kan ontwikkelen, verschijnen bij hogere waarden dan bij gezonde patiënten. CA 19-9- en CEA-waarden worden over het algemeen geëvalueerd als tumormarkers bij de patiënt en deze markers blijken hoog te zijn in de bloedwaarden van alvleesklierkankerpatiënten.
Pancreaskanker is een vorm van kanker die zich meestal de laatste tijd ontwikkelt. In tegenstelling tot sommige andere vormen van kanker, vertoont deze vorm van kanker mogelijk geen symptomen, vooral in de vroege stadia, of vertoont deze zich met zeer milde symptomen. Om deze reden is de reden voor de aanvraag van de patiënt voor een doktersonderzoek meestal een ander gezondheidsprobleem.
In het bijzonder diabetes mellitus, dat wil zeggen diabetes mellitus, of zoals het vaker onder de mensen wordt gebruikt, is een gezondheidsprobleem dat vaak wordt ervaren door alvleesklierkankerpatiënten. Van deze patiënten wordt aangenomen dat degenen die geen familiegeschiedenis van diabetes hebben, wat een genetische ziekte kan zijn, meer kans hebben op alvleesklierkanker.
Sommige patiënten met deze ziekte kunnen buikpijn ervaren als gevolg van alvleesklierkanker. Deze pijnen, die vooral in de bovenbuik kunnen optreden, hebben de neiging zich uit te breiden naar de rug van de patiënt, hoewel de ernst van patiënt tot patiënt kan verschillen. Er kan echter een opgeblazen gevoel en een gevoel van verzadiging in de bovenbuik optreden. Deze situatie manifesteert zich meestal als anorexia bij de patiënt.
Anorexia is een vaak waargenomen symptoom bij patiënten in een vroeg stadium en in het algemeen ervaart de patiënt ook ongewenst gewichtsverlies als gevolg van dit verlies van eetlust. De meeste patiënten kunnen dit gewichtsverlies niet voorkomen. Patiënten die proberen het verloren gewicht terug te krijgen, kunnen in dit proces mislukken. Natuurlijk mag niet worden vergeten dat al deze klachten kunnen wijzen op vele andere ziekten, met name maagaandoeningen. Deze situatie maakt het vroege diagnoseproces van pancreaskanker, dat zich met zeer vage symptomen manifesteert, nog moeilijker.
Alvleesklierkanker, waarvan bekend is dat het in de vroege periode uiterst moeilijk te detecteren is, zal het behandelingsproces van de patiënt aanzienlijk vergemakkelijken als het in deze periode wordt herkend en gediagnosticeerd. Vroege diagnose bij alvleesklierkanker, zoals bij de meeste soorten kanker, is van doorslaggevend belang voor de behandeling. Patiënten bij wie een vroege diagnose wordt gesteld en bij wie de behandeling zonder uitstel wordt gestart, hebben een significant grotere kans om op de behandeling te reageren in vergelijking met andere patiënten.
Een aantal chirurgische ingrepen wordt in het algemeen toegepast voor de behandeling van patiënten met alvleesklierkanker. Bij deze chirurgische ingrepen wordt het kankerweefsel van de patiënt samen met het omringende weefsel verwijderd. Als gevolg van een operatie kan kanker van tijd tot tijd volledig bij de patiënt worden verwijderd. Naast chirurgie worden chemotherapie en radiotherapie, die ook worden gebruikt voor de behandeling van andere kankerziekten, echter ook toegepast op patiënten.
Chemotherapie en radiotherapie zullen een belangrijke rol spelen in het behandelingsproces van pancreaskanker, dat bekend staat als een vorm van kanker die kan uitzaaien, minstens zoveel als de operatie zelf. Na de behandeling moeten patiënten gedurende bepaalde perioden onder toezicht van het ziekenhuis worden gehouden, wat van patiënt tot patiënt kan verschillen. Dit proces duurt gemiddeld 1 week tot 10 dagen. Bij sommige patiënten kan deze periode langer zijn, vooral bij meer ernstige operaties.
